Drie dagen ondergedompeld worden in nieuwe families, gewoontes en culturen volstaat om afscheid zwaar te maken. Zelfgemaakte afscheidscadeautjes, innige knuffels, hier en daar zelfs een traan. Intercambioso is inleven, durven ontdekken en zo nu en dan moeten loslaten om weer verder op ontdekking te gaan. Ook voor de gastfamilies valt het zwaar hun nieuwe broers, dochters, kinderen of kleinkinderen te zien vertrekken. De buschauffeur duwt stilaan de gaspedaal in. Het hevige gezwaai van de Borunca’s is een halve kilometer verder nog zichtbaar. Prachtig.
De lange busrit geeft ons indrukwekkende landschappen. Wie links zit in de bus reist eersteklas. De stille oceaan glimt hier en daar uitdagend door het groen. Een tussenstop langs het strand en een voetje in de oceaan is dan ook een must.
Na zo’n 10 uur en minstens evenveel liters zweet komen we aan op onze volgende bestemming: Rancho Santiago. Voortaan dubbel zoveel plezier want ook de Nica’s komen hier met een hele delegatie aan. Geen evidente tocht voor sommigen onder hen. Niet iedereen kon legaal de grens passeren. Wie kritiek heeft op de overheid wordt extra in de gaten gehouden, zeker wanneer je naar Costa Rica reist. Twee Nica’s verkozen de illegale weg door het bos en bereikten ook onze rancho.
Na enkele ongemakkelijke “Hola’s” komt de sfeer goed los wanneer de Nica’s een show voorbereiden. Een traditionele dans, een welkomsgeschenk, het volkslied, … Wanneer dan plots de Brabançonne door de boxen weerklinkt beseffen we “lap, het is onze beurt”. De stembanden gesmeerd, de toon gezet.
Een aangrijpend moment wanneer een Nicaraguaanse vluchteling aan ons en aan zijn dorpsgenoten in een eigen geschreven gedicht vertelt hoe hard hij zijn land, vrienden, familie en job als leerkracht mist. De Nica’s houden het niet droog en de Belga’s springen spontaan recht voor een gigantische groepsknuffel.
Aan het einde van de avond nemen onze jongeren het woord en bedanken ze de Nica’s voor de leuke eerste ontmoeting. Dankbaar dat we hier in Costa Rica de tijd kunnen doorbrengen. Want zoals één van onze jongeren zo mooi beschrijft “Niet de plaats is belangrijk, wel de mensen die hier samen met ons zijn.”
