“Goed slapen, morgen wordt een intensieve dag.”, waren de woorden van onze begeleiders. Ik dacht direct: lap we gaan weer een bergwandeling maken in de hitte.
Maar nee, een bergwandeling werd het niet, integendeel. De begeleiding vertelde ons ’s morgens dat we in gesprek zouden gaan met de Nicaraguanen over de situatie in Nicaragua. Na een theatrale opwarming met Kaat ging het gesprek van start. Samen met onze ‘hermano of hermana’ moesten we aansluiten bij een ander groepje, zodat we telkens met twee Nica’s en vier Belga’s waren. Zo vormde ik samen met Shana en onze broer Alex een groep met Arthur, Hannah en hun broer Argenis.
Gelukkig was Evert onze tolk, want anders was het niet goedgekomen vrees ik. We mochten over alles vragen stellen. Zo was het mij al opgevallen dat de twee Nica’s een grote ring droegen. Die van mijn broer Alex heeft hij cadeau gekregen toen hij afstudeerde, Argenis ook. Argenis hechtte hier heel veel belang aan. Dit was het enige wat hij nog echt van thuis bij zich had. Hij moest namelijk vluchten uit zijn moederland, Nicaragua, naar Costa Rica. Hij moest van de ene op de andere dag alles achterlaten: zijn familie, vrienden en dat midden in zijn studies tot ingenieur.
Argenis nam openlijk deel aan marsen tegen president Ortega in Nueva Guinea, maar ook in de hoofdstad Managua én was zelf een kopstuk van de mars. Maar alle verzet tegen Ortega is verboden, dus riskeerde Argenis, nu nog, zware straffen. Zijn moeder vond het daarom te gevaarlijk dat haar zoon in Nicaragua bleef en moest hij vertrekken naar Costa Rica.
Tot zijn grote spijt zit hij al 8 maanden in Costa Rica, helemaal alleen, niemand om zich heen waar hij naartoe kan. Maar hij vindt troost: hij doet dit voor zijn zusje van 7 jaar, zodat hij haar een betere toekomst kan schenken. Het liefst van al wilt hij nu bij haar zijn en verdergaan met zijn studies, in plaats van zwaar werk te verrichten tegen een slecht loon. Maar terugkeren is geen optie. Als hij opgepakt wordt en in de gevangenis belandt, kan zijn leven daar eindigen. De gevangenis is eerder een marteling: zo worden gevangen geslagen, gemarteld, uitgehongerd en zelfs vermoord. Argenis toonde ons foto’s en video’s over hoe het eraan toegaat in de gevangenis. Dingen die je liever niet ziet… Toch staat Argenis erop om terug te keren. Alles voor een beter land.
Na dit alles te horen, viel er een stilte: allemaal aangedaan door zijn verhaal. De tranen schoten mij in de ogen. De jongen die zo positief en actief is, heeft zoveel moeten achterlaten en staat er zo goed als alleen voor in een vreemd land op 21-jarige leeftijd. En toch was hij het feestvarken van de hoop. We vroegen hem waardoor hij toch nog zo kon blijven lachen en zijn antwoord hierop was: jullie zijn de reden. Al de mensen rond hem, de nieuwe sfeer, de vertrouwde personen en de momenten dat hij niet alleen is… daar is hij zó dankbaar voor en uit dat dan ook heel graag.
Door Cathoo Conard
