Hoewel deze reis onbeschrijflijk was, ga ik toch een poging doen. Velen onder ons maakten voor het eerst kennis met IntercambioSO door het toneel van onze voorgaande generatie. Onze nieuwsgierigheid bracht ons bij de eerste vormingsdag en na enkele selecties werden we gekozen als de gelukkigen. Voor we het wisten, was dit project een deel van ons leven geworden en droomden we van de reis naar Costa Rica, die toen nog ver weg was.
En ineens, was die ene dag, waar we zo lang naar hadden uitgekeken, aangebroken. We zaten ondertussen op het vliegtuig onderweg naar een onvergetelijk avontuur en nog steeds kon ik het niet geloven. Tijdens deze vlucht begon het pas tot me door te dringen. Terwijl het merendeel van de groep in dromenland zat, waren Femke V. en ik wakker. We openden toevallig op dat moment een luikje van het raam van het vliegtuig en zagen een adembenemende zonsopkomst. Hoe de zonnestralen piekten boven de wolken, zal voor altijd op mijn netvlies gebrand staan. Dit was bij uitstek het meest indrukwekkende beeld dat ik ooit heb gezien. En op dat moment realiseerde ik me pas echt hoe bijzonder deze belevenis zou worden. De enige vraag die me nog restte was: ‘Zou deze reis aan onze, intussen zeer hoog opgelopen, verwachtingen voldoen?’.
Zouden we effectief gedurende 2,5 weken moeten overleven op rijst en bonen? Goh, op 2 pasta’s en een burger na bleek dit wel te kloppen. Had ik misschien iets meer moeten opletten tijdens de lessen Spaans? Zal ik iets meer kunnen zeggen dan ‘me llamo Amy’? Ja, wellicht had ik beter moeten opletten tijdens de lessen Spaans, maar met handen, voeten en het zakwoordenboek Nederlands-Spaans van Roosje geraakten we er wel. Zouden dit dé dagen van ons leven worden? Dit was een enorme understatement. Het waren niet alleen de dagen, maar ook (vooral) de nachten die ik altijd zal blijven onthouden. Na de activiteiten overdag, kwamen er ‘s avonds de feestjes, het nachtzwemmen, het gezellig samenzitten bij een kampvuur en liedjes zingen. We leefden van dag tot dag, zonder zorgen. Want minstens evenveel als carpe diem, geldde voor ons ook carpe noctem.
Zou het afscheid echt zo moeilijk worden? JA, het afscheid was verschrikkelijk en ik had nooit durven denken dat een vriendschap zo hecht kon zijn na 2,5 weken. Maar dit afscheid was geen ‘vaarwel’, het was een ‘tot ziens’. Sindsdien kijk ik uit naar de dag dat we teruggaan, maar deze keer naar Nicaragua, en een grote familiereünie houden. En onthoud: ‘Het is niet de plaats waar we zijn, maar de mensen met wie we zijn.’ – A. Wils (hoewel ik ook over de plaats niet ga klagen aangezien Costa Rica nu toch wel echt het paradijs op aarde is).
Door Amy Vanrusselt
