Het feest van de duivels is een ankerpunt in het leven van de Boruca’s. Het wordt altijd en overal vernoemd. We krijgen een mini-versie aangeboden die enkele jongeren snel in elkaar boksten en één van de leiders van het feest schenkt ons een prachtig zelfgemaakt masker. Hij komt er mee poseren in de rivier.Zo gaat de uitgebreide versie: Elk jaar op het einde van januari speelt zich een driedaagse strijd af tussen de duivels (de inheemse krijgers) en de stier (de Spaanse kolonisator). 150 maskers van tijgers, vrouwen, moeder aarde, jagers en jachthonden vechten drie dagen doorheen heel het dorp met een stierenmasker op een houten constructie. Er wordt vakkundig op een schelp getoeterd. Zo wordt verbinding gemaakt met de voorouders. De strijd gaat er hard aan toe. De chicha, een alcoholische maisdrank, houdt de krijgers op de been. Op het einde wordt de stier overwonnen en de constructie verbrand. “De traditie wordt in leven gehouden, want er duiken telkens nieuwe vormen van kolonisatie op” merkt een dorpsoudste op.We worden meegenomen naar een terrein van een grootgrondbezitter die vee hield. Het land ligt er dor en kaal bij. Het werd ontbost om meer koeien een wei te geven. De aangeplante palmbomen her en der geven maar weinig schaduw en houden amper water vast. Het meer, heilig voor de Boruca, is voor het eerst helemaal opgedroogd. Hoewel het terrein in inheems gebied ligt, kon de eigenaar het toch kopen. In september vorig jaar bezetten mensen uit het dorp de 250 hectaren. Sindsdien wordt er af en aangelopen om te herbebossen, huizen te bouwen en zijn er plannen voor een nieuwe school. Alles tegen de achtergrond van een juridische strijd om de grondrechten. De Boruca blijven krijgers!
