We staan in een kring. Er worden vragen gesteld.
“Wie heeft een huisdier?”
“Wie is linkshandig?”
“Wie heeft ooit iets gestolen?”
“Wie is er nu verliefd?”
“Wie voelt zich soms eenzaam?”
“Wie is gelukkig”
Mensen steken de kring over als ze zich herkennen in de vraag. Soms met velen, soms alleen. Wie iets meer kwijt wil, krijgt de ruimte. Gelach, verbazing en gedeelde smart wisselen elkaar af. De toon is gezet. We kunnen de diepte in.
In kleine groepen op plastic tuinstoelen wordt gezocht naar de vragen en antwoorden die blootleggen wat onder de oppervlakte schuilt. Verhalen volgen elkaar op: straffe anekdotes, stille getuigenissen, diepe bedenkingen, maar ook de obligate vraag “waarom altijd rijst met bonen?”. Met tranen in de ogen wordt geluisterd naar zij die zijn gevlucht. Met kwaadheid in de stem wordt onrecht aangekaart. Het eten is klaar. “Krijgen we nog tien minuten?”
Menselijkheid kan je niet timen.
(We posten later een paar verhalen)
