Afstanden zijn relatief en Google Maps is niet overal betrouwbaar. We mochten het ondervinden toen we 7 uur onderweg waren voor een rit die 4 uur zou duren. De kaaimannen onderweg kon het weinig schelen. Ons ook niet.In Rey Curré werden we ontvangen door Jahel en haar driejarig zoontje Cau, die prompt in overdrive ging bij het zien van zoveel Belgen.In het Salon Comunal, een zaal bekleed met muurtekeningen van jaguars, quetzales en andere sacrale symbolen, werden we opgewacht door de gastfamilies. Per twee bange hartjes, gingen we mee met de mama’s-voor-twee-dagen (en in een enkel geval de papa). Er werd snel nog even meegegeven: ‘Ze spreken niet zo veel Spaans’.Bij de rondgang van de families kwam het woord cultuurshock vaak naar boven. Honden, die iets minder verwelkomend zijn dan de mensen, conversaties met vreemde stiltes, muskietennetten die moeilijk op te hangen zijn, is het water nu drinkbaar of niet en hoe kan ik tactvol zeggen dat ik de havermout niet lust.Maar een bed en eten wordt overal gastvrij aangeboden. Daniel, een van de leiders van het dorp zei het al bij de aankomst. We zijn een bescheiden volk, maar we delen wat we hebben.
