“Ze hebben meer schrik van ons, dan wij van hen.”Afwachtend zitten ze aan de kant. Als we ze benaderen zoeken ze vlug hun veiligheid op.De krokodillen aan de oever van de rivier vormen gelukkig geen gevaar voor de jongeren die honderd meter verder in krammikige festivaltentjes slapen. Ze glijden het water in bij de minste verstoring.
Bij de jongeren daarentegen, zowel de Nicas als de Belgas, is de schroom al helemaal verdwenen na twee dagen.De eerste ochtend bedachten de jongeren zelf de activiteiten die ze samen konden doen om kennis te maken. We verplaatsten ons allemaal in de geest van de gemiddelde achtjarige en gingen samen macrameën, zakdoekleggen, tikkertje spelen en alle mogelijke Nicaraguaanse varianten daarvan. De Nicaraguaanse voorstellen waren een pak actiever dan de Vlaamse. Iets met de warmte.
Na de middag werd de groep uitgedaagd met een lijst opdrachten. Met behulp van handen, voeten, Google translate, het eigen steenkolenspaans en een hoop geduld van de Nicas wisten ze zichzelf te organiseren. Er werden volop eetbare planten gezocht, Hucklebucks aangeleerd, liedjes gegorgeld en dierenselfies genomen.
Een kampvuur sloot de dag af. Zowel in sereniteit (een gebed voor de pas overleden oma van Femke Das en de tante van Cathoo) als in ambiance zijn we verbonden.
