Otoniel was bij de groep van 36 die na het opgeven van de wegblokkades de grens overstak. Ze waren te voet onderweg van 15 tot 26 juli. Eén iemand had geld bij voor eten onderweg. Sommigen betaalden al terug, maar de meesten niet. Het is moeilijk geld verdienen in Costa Rica.
Het was zes uur ’s ochtends toen ze Costa Rica binnen stapten via de sluipwegen door het bos. Ze waren in veiligheid. Het eerste wat ze deden was bidden en samen hun volkslied zingen. Costa Ricaanse ananasboeren, op weg naar hun plantage, kwamen hen tegemoet. Ze deelden hun lunchpaketten met de hongerige vluchtelingen en hielpen hen verder op weg. De solidariteit is echter niet overal even groot. Verhuurders profiteren van hun illegale status door huur aan te rekenen, maar de mensen vervolgens voortijdig uit hun huis te zetten. Gelukkig hebben de meeste nu een vluchtelingenkaart, die iets meer zekerheid biedt. Otoniel wil zo snel mogelijk terugkeren. In Nicaragua was hij een trotse leraar, hier is hij een vluchteling.
Roosevelt nam actief deel aan de wegblokkades. Het was een periode met veel solidariteit. Mensen die verschanst zaten kregen van de omwonenden eten en drank aangeboden. Er kwamen steeds mensen langs om hen te steunen.
Hij bedankt de priester van Nueva Guinea, die voor de gelegenheid ook bij ons is. Hij was het die de gemoederen wist te bedaren op de momenten dat er geweld dreigde uit te breken tussen de Ortegisten en de oppositie. “Hij heeft veel dood voorkomen”.
Maar de druk van politie, leger en paramilitairen werd steeds groter. Men besloot de wegblokkades te verlaten. Een lokaal ‘vredesakkoord’ moest de opposanten tijd geven om weg te geraken. Het voelde als een overgave. Een vriend van Roosevelt, een politieman, liet stiekem weten dat hij op een lijst van geviseerde mensen stond. Er was nog enkelntijd voor één snelle knuffel voor zijn favoriete neefje voor hij hals over kop moest vertrekken.
