Door Femke Moyens
De Nicaraguanen: da’s een volk apart!
‘s Morgens om 6 uur of zelfs vroeger zijn ze al van de partij met hun geroep, gelach en gezang. Goed dat we de regel stil tot 7 uur in de morgen hebben ingelast. Bij alles wat we doen hoort dan ook (salsa)muziek. Tijdens het eten, spelletjes spelen, busritten… Maar ook gaan ze los op onze Nederlandstalige muziek met een goede beat. We hebben een dansavond gehouden. Amai die Nica’s kunnen er nogal iets van! Die heupen zitten helemaal los en gevoel voor ritme ontbreekt bij geen enkele. Ze dansen echt tot hun kleren druipnat zijn en hebben dan zoal de gewoonte om met de Belga’s te dansen. Heel aangenaam al dat zweet… 🙂
De busritten zijn ook altijd muzikaal getint. Bijvoorbeeld toen we naar de grootste spoorweg van Midden-Amerika gingen, zongen de Nica’s tegen de Belga’s om ter luidst typische liedjes van hun land.
Op het einde was onze stem gewoon weg terwijl de Nica’s nog wel even door konden. Ze hebben ook de gewoonte om niet te zitten en de hele tijd rondlopen, het zijn echte sprinkhanen in de bus. We dachten het wordt krap, maar eigenlijk hebben we altijd plaatsen over in de bus.
Het zijn stuk voor stuk schatten van mensen, die ondanks de dingen die ze meegemaakt hebben en meemaken, zo blij en goedlachs zijn. Elke dag opnieuw.
