Zoveel indrukken dat een dag wel een week lijkt.
Na het ochtendlijke ratelrondje van de belevenissen van één nacht in het gastgezin (zie vorig bericht) was het tijd om het dorp te verkennen.
We worden op sleeptouw genomen door een groep jongeren die zich tot gids aan het vormen zijn om de cultuur uit te dragen en te bewaren. Een verantwoordelijkheid die ze met trots dragen.
Houtsnijden zit in het bloed. Overal komen we maskermakers tegen die met veel geduld prachtige creaties maken. Allemaal in het teken van het feest van de duivels (later meer daarover).
Op de archeologische site van het dorp krijgen we een les precolombiaanse geschiedenis van Rodolfo, de ouderling die er zelf een boek over schreef.
We passeren langs de rivier, de blauwe slagader van het dorp, die heel uitnodigend ligt te schitteren in een veel te hete middagzon. Maar er is nog veel te zien en dus puffen we nog even door.
In de school krijgen we te horen dat de rivier vorig jaar uit zijn oevers trad en het water tot aan de dakrand stond. We vergelijken het schoolgaan. De verontwaardiging is groot dat de Tico’s geen vrije woensdagnamiddag hebben.
De rode draad van de rondleiding is een diepe verbondenheid van de Borucas met de natuur om zich heen. De man die de maskers maakt hakt zijn ceder niet om omdat er een Iguana in woont. Het beest kijkt even verbaasd naar ons als wij naar hem. We zien bomen die zowel kralen als zeep leveren met dezelfde vrucht en andere bomen die hun wortels vanaf de takken laten afdalen naar de grond. Handige harry’s weten die te leiden om er levende huizen of bruggen mee te maken. We leren dat citroengras helpt tegen hoesten of een lichte griep. In de tuin staan katoenplanten die de draad voor het weven produceren. En zo kunnen we nog even doorgaan.
De tour eindigt op het sportfestival dat dit weekend aan de gang is. Een matchke voetbal kan uiteraard niet ontbreken. De Truiense ploeg wordt al snel versterkt door een paar plaatselijke jongeren en bij 4-4 wordt besloten dat een gelijke stand toch een mooi symbool is. We houden het trouwens ook geen minuut meer uit in de blakende zon.
Een duik in de rivier biedt instant verkoeling. De locals springen van de rotsen terwijl we de stroming trotseren naar de overkant. We botsen op een man die met een duikbril garnalen verzamelt in een fles. “De rivier zorgt voor alles” vertrouwt hij ons toe.
Terug in het dorp is het festival getransformeerd in een karaoke-avond. We geven het beste van ons zelf. Dos cervezas brengt sfeer in de keet, maar de tekst van despacito krijgt wel wat rare wendingen met ons niveau van het Spaans. Best grappig volgens onze gastheren.
Met Costaricaanse schlagers in ons hoofd kruipen we ons bed in. Morgen is er immers weer een week.
Comments 1
Gewoon geweldig ! Het wekt bij mezelf reisherinneringen op !ervaring die je, je leven lang bijblijven en je ganse leven blijf je denken aan de mensen die je daar op die mooie plekken in de wijde wereld ontmoete ! En die ZO gelukkig zijn met hun primitieve en zéér beperkte middelen zich moeten behelpen ! Wij beseffen hier niet in welke grootte luxe we leven !