Je zou in de eerste plaats denken van hé, wat bedoelt ze daar nu mee? Wel, ik neem jullie mee in mijn avontuur.
Het begon allemaal vorig schooljaar, ik kreeg de kans deel te nemen aan een bijzondere inleefreis naar Nicaragua. Uiteraard was ik bereid hieraan deel te nemen en deze kans met beide handen te grijpen. Het was het begin van een mooie en onvergetelijke ervaring. Ik wilde zo graag deel uitmaken van dit avontuur en ik zou er alles aandoen om dit te laten werken. En ja hoor, na een aantal toffe maanden met veel gelach, het maken van nieuwe vriendschappen, toffe activiteiten, een koffer boordevol nieuwe kennis en veel traantjes door de selecties, was het zo ver! Na lang wachten kreeg ik het leuke telefoontje met het geweldige nieuws dat ik één van de 20 geselecteerden was. Uiteraard kwamen hier ook weer traantjes aan te pas, wees maar zeker dat ze van geluk waren!
Maar dit telefoontje was nog maar het begin van een avontuur dat heel mijn wereldbeeld omver zou werpen. Er stonden ons maanden van hard werken voor de boeg. Het waren dagen en weken van zwoegen en zweten, iedere donderdag weer die Spaanse lessen na een drukke schooldag. Hier kwamen de lachjes van verdriet dan, nu ja, eerder van vermoeidheid en een tekort aan motivatie om wakker te blijven. Maar het was het allemaal waard.
4 april, de dag van ons vertrek was aangekomen. Nu kon het echt beginnen! Je kan al raden dat het afscheid heel wat emoties met zich meebracht. Tranen van geluk dat ik eindelijk de andere kant van de wereld kon ontmoeten en verdriet om mijn leven in België tussen familie en vrienden eventjes achter mij te laten. Als ik nu terugdenk aan die tijd wissel ik de emoties liever om, ik heb al heimwee naar het prachtige Costa Rica. Gedurende de reis leerden alle jongeren elkaar beter kennen, er werd veel gelachen, moppen getapt, scheetjes gelaten, … Het entertainde mensen maar we kenden ook onze serieuze gesprekken. Een inleefreis maakt nu eenmaal emoties los waarvan we op het eerste zicht niet eens wisten dat we ze hadden. Je komt in een totaal andere leefwereld terecht en komt tot het besef dat gevoelens en emoties zo verschillend zijn, maar al bij al vaak toch tot uiting komen bij een afscheid. Ik bedoel hiermee het afscheid van onze gastgezinnen. Mijn mama vertoonde op het eerste zicht geen gevoelens en hield zich op een afstand, maar bij het vertrek kon ze het toch niet laten aanwezig te zijn. Na een dikke knuffel en een hoop foto’s, reservatie voor een nieuw verblijf, veel traantjes die getroost werden met het overtollige aantal zakdoeken en vele dikke groepsknuffels, was het echt tijd om te gaan. Hoofdstuk 1 was in vervulling gegaan.
Een lange busrit stond op de planning, maar wat was het gezellig! Ook hier kwamen de leukste verhalen aan bod, werden de grappigste moppen verteld en werden er mysterieuze verhalen opgelost via een raadselachtig spel. Bij de aankomst van ons nieuwe verblijf stond er ons weer een opgave te wachten, een kennismaking met de jongeren uit Costa Rica en Nicaragua. Het liep wat onwennig, maar na een tijd werd het duidelijk dat via het gebruik van andere talen en gebaren het wel zou lukken. De dagen erna vonden er regelmatig dansavonden plaats, waarbij veel gelachen werd en uit volle borst werd meegezongen. De bedoeling was natuurlijk ook elkaars achtergrond/levensverhaal te leren kennen, en of ze emotioneel waren.
Mijn aangewezen broer Argenis vertoonde niet veel emotie gedurende het vertellen van zijn verhaal, maar achteraf te horen krijgen dat hij zich dagelijks alleen voelde, deed me enorm veel pijn. Ik denk nu iedere keer meer na over het laten van een traan, want ze zijn zo kostbaar en moeten gespaard worden voor ‘echte’ problemen. Argenis leerde me ook dat optimisme je zoveel verder in het leven brengt en dat iedere traan een verspilling is en zou moeten worden ingevuld door een mooie, brede glimlach. Glimlachjes van geluk!
Door Hannah Houbrechts
