Op weg naar de gastgezinnen. Wat gaat dat geven? Tijdens de busrit naar daar kwamen we voorbij een gebied waar krokodillen waren. We stonden eerst aan de kant waar we er 2 á 3 zagen, maar aan de andere kant zaten er een stuk of 15. Super mooi om te zien. Ik begon in de bus toch wel een beetje te stressen voor wat we gingen zien. Waar gaan we terecht komen? Hoe gaan onze gastgezinnen eruit zien?
Na een rit van normaal 4 uur, zijn we na 7 uur toch aangekomen. Wat me als eerste opviel, was de prachtige natuur en langs de straten liepen de honden, kippen, koeien gewoon los.
We werden opgedeeld in groepen om naar onze gastgezinnen te gaan. Elkaar verstaan was nog heel moeilijk. Ons eerste misverstand was dat onze ouders dachten dat we al gegeten hadden. We zijn deze nacht dus zonder eten naar bed gegaan. Maar geen getreur. Onze broer heeft ons de eerste avond een leuke zumbales gegeven. Goed voor ons want dan moesten we niet te veel Spaans praten!;)
De begeleiding had al snel gezien dat er een riviertje was waar we ons konden afkoelen bij de veel te warme temperaturen. Dit was ook een heel leuk moment om allemaal samen onze verhalen te vertellen die we meemaakten in de gastgezinnen.
Zoals ik toen vertelde dat ik wakker werd en een schorpioen op mijn rugzak zag zitten. Ik dacht dat hij in mijn rugzak was gekropen. Goed dat Tom & Peter er waren om heel mijn tas te doorzoeken.
De laatste avond hebben we nog tot de laatste uurtjes met onze broer buiten gezeten. Hij vertelde ons hoe moeilijk hij het had om zijn dochtertje zo weinig te zien. Hij heeft ons zijn schilderijen laten zien en we hebben alle 4 een keimooie t-shirt gekregen als aandenken met zijn eigen ontwerp erop. Op mijn t-shirt staat een gezichtsmasker, wat staat voor hun dorpje. Er stond ook een vogel op, die stond voor positieve energie. Dit t-shirt zal ik altijd koesteren.
Dag 5. Ons vertrek in de gastgezinnen is aangekomen. We hadden de avond voordien van de familie afscheid genomen. Nu nog van onze mama die super goed voor ons gezorgd heeft.
Eén ding ga ik nooit vergeten: ‘Mi casa es tu casa’, zei ze tegen ons. Ze zag ons als haar kinderen. Ze zag ons als haar familie zonder dat ze ons in het begin kende. Van die gastvrijheid kunnen wij Belgen nog iets leren.
Door Fien Peerenbooms
